ABD – Anonimowi Biegacze Długodystansowi

     Przyznaje się -  jestem uzależniony… Zdarza się i tak

   Nie wiem czy znacie takie uczucie, że musicie coś koniecznie zrobić, inaczej brakuje wam powietrza, po prostu dusicie się. Następuje spadek energii i sił do działania. Ja taki stan przeżywam, gdy długo nie biegam, dokładniej przeżywam go teraz. Jeszcze przed tegorocznym 15 Poznań Maraton złapałem kontuzje kostki. Głównie spowodowane to było dość intensywnym treningiem. Najgorsze jest jednak to, że kontuzja dopadła mnie na ergometrze, a nie podczas samego biegu, chociaż… czy w sumie ma to jakiekolwiek znaczenie? Pewnie nie, ważne że kostka boli i biegać się nie da. To znaczy nie da się… da się,  tylko boli jak stopa dotyka podłoża, jak nie dotyka to jest ok, więc nie ma co narzekać. Taaa jasne.

    Wracam do meritum. Złapałem kontuzję przed maratonem i musiałem ograniczyć treningi. Jednak nie byłem w stanie odmówić sobie samego startu. Oprócz tego, że jestem uzależniony, to w dodatku moje wrodzone skąpstwo nie pozwala mi zrezygnować z czegoś za co już zapłaciłem, nawet jeśli start opłacała firma w której pracuje. Nie ma to żadnego znaczenia. Pieniądze zostały wydane trzeba pobiec. Tak też się stało. Ukończyłem maraton w ogromnych bólach z czasem 3.39.53. To był jak do tej pory mój najcięższy bieg. Kostka dała o sobie znać już na 15 km i towarzyszyła mi do samego końca. Nie o tym chciałem jednak pisać. 

   Po tym starcie zrobiłem sobie dłuższą przerwę na dojście do siebie, głównie wyleczenie kostki. Minął już prawie miesiąc, ale ból nie ustał. Jednak nie wytrzymałem. Podczas ostatniej wizyty na siłowni po skończonym już treningu siłowym, przechodząc obok bieżni, nie dałem rady. Mówiłem sobie, że wejdę tylko na chwilkę, zobaczę jak zachowuje się kostka i takie tam. Na początek 12km/h i tak chciałem przetruchtać 5 km. W trakcie jednak poczułem, że nie  jest najgorzej przyspieszyłem więc do 13km/h. Potem znowu dodałem kilometr i kolejny. Doszedłem do 16 i w końcu poczułem, że żyje. Zapomniałem o kostce, zeszło ze mnie napięcie. Po 5 km, dołożyłem sobie jeszcze 1 km na ergometrze. Odetchnąłem z ulgą. Czułem się jak grubas na diecie, który nie wytrzymał i zaczął obiadać się hamburgerami, z tym że ja pakowałem w siebie kolejne kilometry. Piękne uczucie. Z bieżni schodziłem w zupełnym transie, z tymi rozbieganymi oczami poszukującymi kolejnych kilometrów. Byłem  zarazem strasznie zmęczony i szczęśliwy, tylko stopa nie podzielała mojego entuzjazmu, no kór…a wszystkich zadowolić się nie da. Kostka ciągle boli, ale jeb.. to. A w sumie to czeka mnie wizyta u psychiatry albo ortopedy, może jedno i drugie. Bo znowu zaczynam czuć jakieś dziwne napięcie….